Κεφάλαιο 1

Ο Ντέιβι ξύπνησε σε ένα ζεστό και παράξενο κρεβάτι. Δεν μπορούσε να φανταστεί πού βρισκόταν ή τι είχε πάει στραβά. Ακούστηκε ένας θόρυβος που δεν έπρεπε να είναι εκεί και τρόμαξε, δεν ήταν σίγουρος αν ονειρευόταν. Η αλήθεια που τον χτύπησε ήταν χειρότερη από ένα κακό όνειρο. Θυμήθηκε να ακολουθεί τον Πατ κάτω στις αποβάθρες που ήταν το πιο σκοτεινό και έρημο μέρος για να κρυφτείς.

​

         Μπορούσαν να ακούσουν το πλήθος που είχε μαζευτεί έξω από την παμπ, που έψαχνε για αίμα. Αν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έλεγαν, τα αγόρια ήξεραν ότι ήταν στην άλλη άκρη του δρόμου, κοιτάζοντας κάτω στη μαυρίλα του νερού του Leith. Ο Μπομπ ο παλιός του φίλος από την προσχολική ηλικία, ενστικτωδώς ήξερε πότε να σώσει το δέρμα του και να γαμήσει οποιονδήποτε άλλον – ήξεραν ότι είχε φύγει από το σημείο.

​

          Ο Ντέιβι και ο Πατ έτρεξαν, μισοπαραπατώντας, κατά μήκος των πλακόστρωτων δρομών κάτω από την ακτή, περνώντας από τις αφύλακτες πύλες της αποβάθρας. Σταμάτησαν, λαχανιασμένοι, ιδρωμένοι με την ξαφνική έκρηξη αδρεναλίνης που προκλήθηκε από φόβο και χαρά. Ο Ντέιβι πονούσε, ακόμα σε κατάσταση σοκ, καθώς ακουμπούσε στη στοίβα καινούργια ξυλεία περιμένοντας ένα βαγόνι με άλογα για να το πάει στους μύλους.

​

          Τώρα τον κυρίευε ο φόβος. για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια είχε αρχίσει να πανικοβάλλεται και οι μυρωδιές από το ξύλο ήταν υπερβολικές, και τον έκαναν να αναστατώνει. Ακούμπησε το καλό του χέρι στο ξύλο, το οποίο καλύφθηκε αμέσως με το χυμό από το ξύλο που στεγνώνει ακόμα. Ήταν αστείο πόσο μικρά πράγματα μπορούσαν ακόμα να τον ενοχλούν. Τότε ήταν που ο Πατ τον άρπαξε από τον γιακά του σκισμένου πουκάμισού του και άρχισε να τον χαστουκίζει δυνατά στο πρόσωπο. Την ώρα που ο Ντέιβι ήταν έτοιμος να ανταποδώσει, επέστρεψε στα συγκαλά του. Μπορούσε τώρα να ακούσει τι προσπαθούσε να του πει ο Πατ.

​

          «Πρέπει να σε βγάλουμε καλά από εδώ, Ντέιβι αγόρι μου και ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι από τη θάλασσα». Το ιδρωμένο πρόσωπο του Πατ ήταν πολύ κοντά στον Ντέιβι. «Μπορώ να σε πάρω στο πλοίο που με μεταφέρει, αλλά πρέπει να κάνεις ακριβώς όπως σου λέω».

       Ο Ντέιβι έγνεψε καταφατικά, χωρίς να είναι σίγουρος τι εννοούσε ο Πατ, ούτε τις συνέπειες αυτού που μόλις είχε συμβεί. Σκότωσα αυτό το κάθαρμα, τον Tazz, το κατάλαβε σιγά σιγά ο Ντέιβι, και ενώ μπορεί να το άξιζε, ο δικαστής δεν θα έβλεπε τα πράγματα έτσι. Ο Ντέιβι θα το κρεμόταν αν οι αρχές κατάφερναν να τον πιάσουν. Με αυτή την ξαφνική γνώση, ο Ντέιβι ένιωσε τον εαυτό του να βυθίζεται στο σωρό της ξυλείας.

​

          «Τι στο διάολο θα κάνω τώρα, Πατ», μουρμούρισε. «Νομίζω ότι σκότωσα το κάθαρμα».

​

          Ο Πατ απάντησε για άλλη μια φορά ότι η μόνη του ελπίδα τώρα ήταν να φύγει από τη Σκωτία, όσο πιο μακριά και γρήγορα γινόταν. Άρπαξε τον Ντέιβι, μισοέσερνοντάς τον, και με ψυχρή φωνή, διέταξε να κινηθεί.

​

      Βγήκαν ξανά στο ημίφως του λιθόστρωτου δρόμου που σχημάτιζε μια από τις αποβάθρες της αποβάθρας και προχώρησαν περαιτέρω στο σκοτεινό εσωτερικό. Μέχρι τώρα ο Ντέιβι ήταν μισοαναίσθητος με απώλεια αίματος από το τραύμα με μαχαίρι. Ήταν σαν τίποτα που δεν μπορούσε ποτέ να εξηγήσει σε κάποιον άλλο, πώς ήταν να μπαίνει μέσα μια λεπίδα. Ήξερε μόνο κατά το ήμισυ τη μορφή ενός πλοίου που φαινόταν στο μισό φως και στη συνέχεια το ανέβαζε στη διάδρομο από τον Πατ .

​

Θυμόταν αόριστα τον Πατ να είχε μια συνομιλία με κάποιον στο πλοίο, αλλά δεν μπορούσε να είναι σίγουρος… όλα έμοιαζαν σαν εφιάλτης. Ήταν σίγουρος ότι θα ξυπνούσε σύντομα. θα ήταν καιρός να σηκωθείς από το κρεβάτι, να ετοιμαστείς για το μόσχευμα μιας άλλης μέρας στο ναυπηγείο.

​

​