Hoofdstuk 1

Davy werd wakker in een warm en vreemd bed. Hij kon zich niet voorstellen waar hij was of wat er mis was gegaan. Er was een krakend geluid dat er niet hoorde te zijn en hij was bang, niet zeker of hij droomde. De waarheid die hem trof was erger dan een nare droom. Hij herinnerde zich dat hij Pat volgde naar de haven, de donkerste en meest verlaten plek om te schuilen.

​

         Ze hoorden de menigte die zich buiten de pub had verzameld, snakkend naar bloed. Hoewel ze niet konden verstaan wat er werd gezegd, wisten de jongens dat ze aan de andere kant van de weg stonden en neerkeken in de duisternis van het water van Leith. Bob, zijn oude vriend uit de kleutertijd, wist instinctief wanneer hij zijn eigen huid moest redden en iemand anders moest neuken - ze wisten dat hij al lang het toneel was ontvlucht.

​

          Davy en Pat renden half struikelend over de geplaveide straten langs de kust en kwamen door de onbewaakte havenpoorten. Ze kwamen tot stilstand, snakkend naar adem, zwetend van de plotselinge adrenalinestoot veroorzaakt door angst en opwinding. Davy had wat pijn en was nog steeds in shock toen hij tegen de stapel nieuw hout ging liggen in afwachting van een door paarden getrokken wagen om het naar de molens te brengen.

​

          Angst maakte zich nu van hem meester; voor het eerst in tijden begon hij in paniek te raken, en de geuren van het hout waren overweldigend, waardoor hij moest kokhalzen. Hij legde zijn goede hand op het hout, dat onmiddellijk onder het sap van het nog drogende hout zat. Het was grappig hoe kleine dingen hem nog konden hinderen. Op dat moment greep Pat hem bij de kraag van zijn gescheurde overhemd en begon hem hard in het gezicht te slaan. Net toen Davy op het punt stond wraak te nemen, kwam hij weer bij zinnen. Hij kon nu horen wat Pat hem probeerde te vertellen.

​

          'We moeten je hier weg zien te krijgen, Davy jongen, en de enige manier die ik nu kan bedenken is over zee.' Pats bezwete gezicht was heel dicht bij Davy. "Ik kan je op het schip krijgen dat me brengt, maar je moet precies doen wat ik je verdomme zeg."

       Davy knikte, niet echt zeker wat Pat bedoelde, noch wat de implicaties waren van wat er net was gebeurd. Ik heb die klootzak vermoord, Tazz, realiseerde Davy zich langzaam, en hoewel hij het misschien verdiend had, zou de rechter de dingen niet zo zien. Davy zou ervoor hangen als de autoriteiten hem te pakken kregen. Met dit plotselinge besef voelde Davy zichzelf van de stapel hout wegzakken.

​

          'Wat moet ik verdomme nu doen, Pat,' flapte hij eruit. 'Ik denk dat ik die klootzak heb vermoord.'

​

          Pat antwoordde nogmaals dat zijn enige hoop nu was om verdomme uit Schotland te komen, zo ver weg en zo snel mogelijk. Hij greep Davy, sleepte hem half mee en beval met koude stem te bewegen.

​

      Ze waagden zich weer naar buiten in het schemerige licht van de geplaveide weg die een van de kades van het dok vormde en gingen verder het donkere binnenland in. Inmiddels was Davy half bewusteloos met bloedverlies door de steekwond. Het was alsof niets dat hij ooit aan iemand anders zou kunnen uitleggen, hoe het was om een mes naar binnen te laten gaan. Hij was zich maar half bewust van de vorm van een schip dat opdoemde in het schemerige licht en toen door Pat de loopplank werd opgehesen. .

​

Hij herinnerde zich vaag dat Pat een gesprek had met iemand op het schip, maar hij wist het niet zeker... het leek allemaal een nachtmerrie. Hij was er zeker van dat hij spoedig wakker zou worden; het zou tijd zijn om uit bed te zwaaien, klaar te zijn voor een nieuwe dag op de scheepswerf.

​

​